Kocham Cię i co dalej?

Moja babcia, która dożyła sędziwego wieku 101 lat, zawsze gdy mnie widziała mówiła mi , że mnie kocha. Tak po prostu” kocham Cię” i w sumie nic więcej! Dziś moja babcia już nie żyje i mi tego nie powie, jednak ja uświadomiłam sobie, że tymi słowami dotykała mojej istoty. Słowa ” Kocham Cię” wypowiedziane przez moją babcię, były niczym słowa w znanym filmie Avatar – ” Widzę Cię”.

Jak znacie moje posty, wiecie, że ja twierdzę, że istniejmy jakby w dwóch” ja”, ja – naszej istocie i ja – ego, ja osobowym. Babcia widziała mnie w mojej istocie, poza opowieścią o nas jako ja – wnuczka a ona – babcia, poza naszym ego, ja osobowym, poza naszym rolami. A ja czułam, że żyje!

Co ciekawe czytam właśnie książkę ” Głos Wnętrza” i Peter A. Levine opowiada w niej historię swojego wypadku i jak wiedza o traumie pomogła mu wtedy jej zapobiec. Peter Levine podczas wypadku ” znalazł” sobie w tłumie osobę, która życzliwie i empatycznie z nim w tej sytuacji była. Ta empatyczna obecność tej osoby dała mu ochronę i pozytywne wsparcie, dała mu przestrzeń do samoregulacji. Połączeni na głębokim poziomie z strumieniem życia, potrzebujemy go, aby radzić sobie tu na powierzchni. Ja myślę, że Peter Levine szukał w tłumie strumienia życia, naszej istoty- głębokiej esencji, do której w tej trudnej chwili mógł się ” podłączyć”, żeby nie stracić z z nim kontaktu, żeby mieć przestrzeń do samoregulacji.

Tak się wczoraj wieczorem zastawiałam czy może pierwszymi słowami, które do siebie mówimy nie powinny brzmieć „Kocham Cię” a nie „Dzień Dobry”?! Połączeni na głębokim poziomie moglibyśmy dalej rozwijać się każdy w swoim tempie, w kierunku połączenia tego co w nas istotne z tym co osobowe. Dziś częściej na powierzchni, niepołączeni ze strumieniem życia, żyjemy trochę jak ” Zombie” strasząc się nawzajem 🙂 Takie ” kocham Cię” dałoby nam też przestrzeń do samoregulacji, do samopoznania!

Ela