Moje wnętrze jest jak pole bitwy dla dwóch przeciwstawnych sił- na jednym biegunie jestem zła a na drugim dobra. Nie chce, żeby wygrało dobro, nie chce też by wygrało zło. Obserwując tę bitwę zdałam sobie sprawę, że tworzymy sobie obraz siebie, mówimy ” to jestem ja” – tylko z części możliwości naszego „konstruktu” istnienia. A przecież – Jestem zła i dobra. Jestem mądra i jestem głupia, jestem wrażliwa i obojętna, jestem ładna i jestem brzydka. Odrzucam biegunowość a jednocześnie ją akceptuje. Oh jak czuje mocno moje rozdarcie, jak piszę te słowa! Czuje się rozdarta a mocno pragnę integracji. Przyszła mi do głowy myśl, że może radykalna akceptacja mojego rozdarcia pozwoli mi na integrację?! Radykalna akceptacja ma przecież potężną moc zmiany!

Zdałam sobie sprawę, że nadajemy znaczenie naszemu doświadczeniu, życiu korzystając z biegunowego myślenia. Coś wybieramy i coś nazywamy- to jest dobre lub złe, w zależności jakie założenia, przekonania i wierzenia przyjmiemy! A przecież nic co się wydarza nie jest dobre ani złe. Po prostu jest! Teraz zastanawiam się, jak zintegrowanie przeciwieństw a potem przekroczenie ich może pomóc mi, nam w większej akceptacji tego, co jest i zgodnie z teorią radykalnej akceptacji- zmienić nasz świat!?

Jeśli to co dziś jest jest elementem procesu naszego rozwoju to nie jest ani dobre ani złe a po prostu jest. Moim zdaniem dziś jako ludzkość jesteśmy na etapie osiągania, wierzymy w swoją moc, w moc nauki, że możemy znaleźć na wszystko rozwiązanie. Kolejnym krokiem jest zakwestionowanie naszego dotychczasowego racjonalnego podejścia. Zobaczymy to jak tworzymy znaczenia, właśnie w ramach biegunowości. Zobaczymy subiektywność, która pokaże nam, że jest tyle światów, ile jest ludzi! Potem zacznie się upragniony przez mnie etap aktualizacji. Nie jestem ani dobra ani zła, jestem czymś więcej….

Znacie film Niezgodna? Ona, główna bohaterka”, miała prawdziwy wybór, bo należała do wszystkich frakcji ( w filmie społeczeństwo podzielone było na 5 frakcji) i do żadnej szczególnej. Ten motyw z filmu bardzo pasuje to teorii integralnej ( ego rozwoju) i do koncepcji wolności wyboru.

Bo kiedy możemy mieć faktycznie wybór? Moim zdaniem do pewnego etapu rozwoju ( na który wpływa często otoczenie, w którym wzrastamy) jesteśmy zdeterminowani. Co to znaczy zdeterminowani? tzn. wypełniamy wyzwania, które stawia przed nami droga rozwoju. Potrzebujemy przejść kolejne etapu rozwoju, by dotrzeć do etapu własnej aktualizacji i wyboru.

Wypełniając już wszystkie wyzwania, integrując spolaryzowane doświadczenia, kiedy już przeszłości nie wpływa na naszą przyszłość a my żyjemy w chwili obecnej, możemy zacząć wybierać. ” Niezgodna” to osoba, która mogła prawdziwie wybierać, bo zintegrowała w sobie wszystkie frakcje. Ona mogła prawdziwie wybrać, w której frakcji chce być! Choć inni też mieli prawo wyboru, mimo, że byli wyznaczani przez testy do konkretnych frakcji.

W teorii ego rozwoju też mówimy o zintegrowaniu wszystkich etapów zanim będziemy mogli je przekroczyć. Nie możemy pominąć żadnego etapu. Wpierw są etapy różnicowania się i zdobywania niezależności w ramach systemu społecznego. Potem są etapy przekraczania tego co zewnętrznie osiągnięte, poprzez podróż do własnego wnętrza, to właśnie proces aktualizacji i wyboru.

Dość ciekawie też film nawiązuje do sposobu radzenia sobie z trudnymi, ” nawiedzającymi” nas myślami. Bohaterka przechodzi test mentalny ( w głowie), w którym musi pokonywać przeszkody. Pokonuje je mówiąc do siebie” to nie jest prawdziwe „. Dzisiejsze teorie terapeutyczne, jak ACT, mówią o tym ( podam od razu na przykładzie), że słowo „mleko” , myśl w głowie ” mleko” to nie jest prawdziwe mleko, choć możemy poczuć smak mleka w ustach myśląc o mleku 🙂 Ah ten nasz mózg! Słowo, myśl ” mleko” nie jest mlekiem, jest tylko reprezentacją mleka ! Tak jak ta fajka z podpisem ” to nie jest fajka”, nie jest fajką 🙂

To co jest ważne to to, że ona jest ” Niezgodna” i dlatego potrafi zdystansować się do swoich myśli i powiedzieć sobie, że one nie są prawdziwe! Dlatego warto się rozwijać. I jak mówi Kazimierz Dąbrowski ” NIE SZUKAJ ZDROWIA PSYCHICZNEGO! SZUKAJ ROZWOJU A ZNAJDZIESZ I JEDNO I DRUGIE ” 🙂

Ela

Ludzie proszą mnie o zaufanie.

Ja jestem pełna zaufania do samego procesu życia z jednej strony a z drugiej strony nie ufam, gdy mój najlepszy interes, moje potrzeby nie są częścią interesów, potrzeb innych ludzi, co może wynikać z ich etapu rozwoju. Często też ludzie „wiedzą” co jest dla mnie najlepsze. 🙂 Prawdą jest też, że póki sama nie poznałam siebie, swoich potrzeb i co jest dla mnie ważne, nie mogłam tego innym powiedzieć a i oni nie mogli się domyślić.

Zgodnie z teorią ego rozwoju odchodzimy od egocentryzmu na rzecz współtworzenia. Im bardziej czujemy się bezradni, zlęknieni tym bardziej dbamy tylko o swój interes, potrzeby, myśląc, że w ten sposób przetrwamy. Gdy na drodze rozwoju wchodzimy w przestrzeń akceptacji, odwagi do przekraczania siebie tym bardziej zaczynamy zauważać innych, ich potrzeby i uwzględniać je w podejmowanych decyzjach. Zaufanie to przekonanie, że moje interesy i potrzeby będę zauważone i uwzględnione.

Gdy uwzględniamy i bierzemy „jako swoje” interesy i potrzeby innych ludzi, to nie możemy ich zranić bez zranienia siebie. Tak więc drogą do budowanie zaufania i większego naszego połączenia jest poznanie swoich potrzeb, interesów i wzajemne komunikowanie ich. Co ciekawe poznając swoje potrzeby i innych zaczynamy zauważać, że wszyscy mamy takie same potrzeby, mamy tylko inne strategia ich spełniania.

Nasze poczucie separacji powoduje nasz lęk i poczucie bezradności. Im więcej poznamy siebie i zauważymy tego co nas łączy, tym łatwiej będzie nam tworzy prawdziwe samo-organizujące się wspólnoty. W odczuciu separacji walczymy o przetrwanie w walce, w której ja wygram, tylko wtedy gdy ty przegrasz. Łączą nas dziś tylko opowieści i symbole a to za mało.

Ela

Ja wciąż jestem w procesie rozumienia czym jest coaching a czym psychoterapia, czy nawet szkolenia, bo przecież jestem po kursie trenerskim 🙂 Ja wiem, że oczekujecie, żeby „ekspert” wszystko wiedział ( i to się podkładam, mówiąc, że nie wiem), ale to wynika z perspektywy, z której patrzycie. Już wyjaśniam!

Na drodze naszego rozwoju, jeszcze niepełna, uproszczona perspektywa „tego co jest” wymusza na nas specyficzny sposób myślenia o naszej kondycji ludzkiej, o nas, o świecie i o innych ludziach. Na drodze rozwoju ludzkości wraz z poszerzająca się perspektywą tego co jest pojawiają się coraz to nowsze ” metody, podejścia” terapeutyczno – rozwojowo.

I tak np. na szkoleniach wierzymy, że nauka nowego zachowania np. asertywnego spowoduje, że będziemy asertywni! A tak naprawdę nakładamy jedynie maskę asertywności. I co jeszcze może być chytre w szkoleniach np. z asertywności, jedynie ćwicząc asertywność wzmacniasz poczucie, że nie jesteś asertywny. Czy ja odrzucam szkolenia? NIE! jednak widzę, że jest to ograniczone podejście, choć może też pomóc!

Pójście do psychoterapeuty wiąże się z myśleniem, że coś jest z nami nie tak, co może gruntować poczucie, że coś jest z nami nie tak. Takie myślenie może być udziałem i klienta i terapeuty a to wynika z perspektywy, z której patrzą. Nowe podejścia terapeutyczne jak ACT i coaching patrzą na człowieka już z pełniejszej perspektywy i podkreślają, że człowiek jest ok, jest pełen a jedynie nadbudowa, to co sobie opowiadamy o sobie i o świecie jest niepełne 🙂 Na coaching czy nowoczesne terapie idziesz nie jako ktoś pozbawiony mocy, ale ktoś kto tę moc ma i potrzebuje ją jedynie odzyskać. I w takim podejściu coach/ terapeuta nie jest tym co wie, tylko ty jesteś tym, co wie wszystko o swoim świecie a wszystko co się w nim pojawia jest prawdziwe dla twojej pełni

Przychodzimy na świat jak pełni, jednak nasz świat ( upraszczając) jest podzielony i składa się z dwóch przeciwstawnych biegunów: dobry i zły! Te tzw. złe aspekty nas zmuszeni jesteśmy ukryć, schować przed światem i stajemy się niepełni, rozbici. A to co schowane domaga się przez całe nasze życie wyjścia na powierzchnie, chce żebyśmy znów stali się tego świadomi. Nasze ego staje się podzielone na aspekt świadomy i nieświadomy. Zadaniem rozwojowym jest integracja w świadomym polu wszystkich aspektów ego. Tak więc praca rozwojowa z powierzchni, na zewnątrz ( zmiany zachowania) schodzi coraz głębiej do wewnątrz!

Co ciekawe nie potrafimy docenić coachingu czy ACT, lub korzystamy z tych podejść z naszej perspektywy, bierzemy tylko techniki i terapeuci i klienci 🙂 Ja jako coach czy terapeuta mogę patrzeć na klienta z perspektywy, że coś z nim jest nie tak i muszę go naprawić lub z pełniejszej perspektywy, że jesteś ok i wszystko z tobą jest dobrze 🙂 Jednak klient też może patrzeć na mnie ze swojej perspektywy i może oczekiwać pomocy rady, bo uważa, że coś z nim jest nie tak i ktoś z zewnątrz ma dać mu przepis na życie 🙂 Zobaczcie ile dziennie postów jest z radami ” jak” 🙂

I tu się kłania teoria ego rozwoju, wertykalnego rozwoju i poszerzanej perspektywy, poszerzania pola tego co świadome 🙂 Serdecznie zapraszam i spotkajmy w przestrzeni dojrzałości i przywództwa.

Ela

Jako coach idę krętą drogą na swoją górę i wspieram klientów, którzy idą swoją drogą, na swoją górę. Tak, coach też ma swoją górę i nie wie wszystkiego, jednak nawet będąc o krok dalej, może być wsparciem na drodze klienta na jego górę! Jako coach podążam drogą rozwoju, żeby stawać się coraz lepszym wsparciem dla klientów! Oczywiście zdobywam też wiedzę 🙂

Coaching ( rozwój) wertykalny właśnie najłatwiej wyobrazić sobie jako drogę po wijącej się ścieżce na wysoką  górę.

Na dole, na początku podróży, nasz widok jest mocno ograniczony. W miarę jak się wspinamy, zaczynamy widzieć dalej, mamy lepszy widok. Im wyżej tym szerszą mamy perspektywę i widzimy więcej z tego, co wcześniej było niewidoczne, ukryte. Na szczycie, nagle okazuje się, że jest więcej gór, całe łańcuchy rozciągające się poza horyzont. Wertykalny rozwój to kręta, nielinearna a kompleksowa droga.

Cudowne jest to, że każdy z nas patrzy z innej wysokości. Bo to co na dole jest równoważne z tym co na górze. Integralny rozwój nie polega na wejściu na górę zapominając widoku tego co na dole. Integrujemy kolejne etapy, widoki i dzięki temu stajemy się pełni możliwości 🙂 W społeczeństwie jak i w nas samych potrzebujemy zintegrować wszystkie etapy, wszystkie widoki.

Bardzo pomaga mi również w pracy nad swoim rozwojem i wspierając klientów ( oprócz koncepcji ego, wertykalnego rozwoju) koncepcja rozwoju dorosłych Roberta Kegana. Według tej teorii nasza struktura ( organizacja) psychologiczna rozwija się w procesie zmiany tego co dla nas subiektywne ( z czym się identyfikujemy, przez co patrzymy na świat, czym jesteśmy, jakie i czyje poglądy zinternalizowaliśmy) na to co staje dla nas obiektem, który możemy poddać refleksji. Przykład małe dzieci są swoimi impulsami a nie mają impulsów. Dzieci nie potrafią jeszcze obiektywnie spojrzeć, kontrolować swoich impulsów. Ten proces rozwoju „czym jesteśmy a co mamy” ( subject – object) odbywa się przez całe życie. To czym jesteśmy, co jest dla nas subiektywne nas niejako determinuje, determinuje nasze działanie, to jak patrzymy na świat!

I to jest piękne w rozwoju, te wszystkie etapy, każdy kolejny dający nam więcej przestrzeni, szersza perspektywę, możliwość refleksji nad tym kim jesteśmy a może po prostu jesteśmy 🙂

Zapraszam

Ela